

Economie is altijd in ontwikkeling. De vraag waar het heen gaat houdt hele volksstammen bezig, van kleine aandeelhouders met volkstuintjes tot staatshoofden. Aan interesse voor economie dus geen gebrek. Helaas blijken interesse en begrip geen statistisch positief verband met elkaar te vertonen.
Op het congres dat EZ samen met VU, CBS en ISS organiseerde was een van de key notes van Andrew Bernard. Ik had een leuke discussie met hem over de planet money podcasts en de rap over Keynes en Hayek die hij ook kende (zelf zoeken elders op de site).
Mejudice interviewde hem over zijn verwachtingen voor de handel.
Nee en ja. Nee, want het is de erfenis van een te royaal leven met te hoge loonstijgingen tov andere landen, te veel uitgaven met te veel geleend geld, met te weinig hervormingen. Het geld kon tegen relatief lage rente door de veiligheid van de euro jaren lang geleend en gespendeerd worden door zowel de overheid als de huishoudens. Nu volgt de rekening voor het leven op te grote voet. Dus eigenlijk eigen schuld dikke bult.
Maar helemaal niet zielig, nou niet helemaal. De enige uitweg voor Grieken is deflatie, waarmee ik bedoel dat de Grieken moeten zorgen dat hun kostenniveau daalt tov hun concurrenten. Zo'n deflatoir proces is echter erg pijnlijk. Het vergt een aanpassing van de lonen en prijzen in Griekenland. Gaat gepaard met economische krimp en hoge werkloosheid, wat het probleem van de hoge schulden voor de huishoudens alleen maar erger gaat maken. Ter illustratie Standard en Poor ramen dat de Griekse economie pas rond 2017 weer op het piek niveau 2008 zal zitten. Al die tussenliggende tijd zal de gemiddelde Griek met een lager inkomen zijn schulden moeten aflossen en rente moeten betalen. Het is eigen schuld dikke bult, maar toch wel een beetje zielig.